Bioscoop. "Sorry, Baby": een autobiografisch verhaal over genezing en veerkracht

Er is iets met Agnes gebeurd. We zien het niet: Eva Victor laat niets zien. Geen zin. De kijker weet dondersgoed dat er met deze deur die we dicht zien gaan, met dit huis dat van buitenaf gezien wegzakt in de nacht, iets is gebeurd, ja, dat niet expliciet in scène hoeft te worden gezet.

Sorry, Baby is misschien een bescheiden film. Dat is de keuze. Alles gebeurt buiten beeld. De verbeelding doet de rest. De suggestie is voldoende. Het seksuele geweld wordt noch tentoongesteld, noch omgeven door pathos. In plaats daarvan: een vleugje fantasie, burlesque, lichte ironie. Een vreemde afstandelijkheid die de ontzetting van heldin Agnès omarmt – deze Agnès die een beetje van de kaart is, geschokt door iets wat haar is overkomen, maar standvastig blijft.

Alles draait om dit licht excentrieke personage, verloren en toch vastbesloten om verder te gaan. Bovendien is het de nasleep van Agnès' leven die het verhaal interessant maakt. Eva Victor geeft Agnès een expressieve interpretatie. Consistent achter de camera, stralend ervoor, geeft Eva Victor zich niet over aan slachtofferachtige pijn of een ineenstorting die de dader een overwinning zou bieden. Ze verzet zich tegen hem, in een vlaag van enthousiasme, energie en empathie, een stralende en formidabele kroniek van overleving, veerkracht en wedergeboorte, met ups en downs, met moed, levendigheid en leven. Waar ook liefde en vriendschap aan bod komen.

Met haar manier om het verhaal van verwondingen en trauma's te vertellen, met een soort afstandelijke nonchalance en kille humor, tekent de stralende Eva Victor een levendige film. Wat Agnès in de film overkomt, overkwam haar ook, het slachtoffer van een aanranding. Daaruit komt ongetwijfeld de ontwapenende oprechtheid van Sorry, Baby voort, even waardevol als een rauwe getuigenis.

Sorry, Baby van Eva Victor, vanaf woensdag 23 juli in de bioscoop. Speelduur: 1 uur 44 minuten.